Welkom bij de familie Badini

maandag 01/12
Handen ontsmetten is het eerste wat verlangd wordt van iedere
passagier bij het binnenstappen van de luchthaven. Ja, de schrik voor
Ebola zit er goed in. Er staat ook een vrouw met een apparaat alle
passagiers te scannen (temparatuur meten ?). Marc van ICCV staat mij
op te wachten en achterop de moto laveren we door het,nog steeds even
chaotische verkeer, naar de familie Badini. Moeder Myriam, haar vier
kinderen en Lynn (ook Belgisch maar van de Duitstalige regio)
verwelkomen mij. Lynn werkt als vrijwilligster bij een organisatie die
les geeft aan doofstomme kinderen. Geen lachertje zeker als je weet
dat de kinderen door de leraar af en toe een pak slaag krijgen met een
zweepje... . Ze heeft het daar moeilijk mee en als we daarover met de
kinderen van het gezin over praten is dat voor hen niets ongewoon. Of
dit zal veranderen...heel langzaam denken we. Een tweede feit dat op
haar lever ligt is het feit dat de directrice rondrijdt met een dikke
BMW, een Apple-laptop op haar bureau heeft en een massagestoel (tegen
de stress??). Veel laat ze zich echter niet zien maar Lynn vraagt zich
af waar het geld voor deze luxe vandaan komt. En ten derde laat de
leraar haar soms in de steek met een klas van ongeveer 60 kinderen.
Dat er Burkinabé zijn die het wel goed menen met bewijst de vader van
het gezin. Hij is in het dorp waarvan hij afkomstig is bezig met de
oprichting van een bibliotheekje en onderwijs voor zowel kinderen als
volwassenen. Het stoort hem dat de mensen op het platteland amper
kunnen lezen, schrijven en rekenen terwijl sommigen wel handelaars
zijn. Er zit soms niets anders op dan de hulp van een meer geletterde
handelaar in te roepen. Nog heel veel werk aan de winkel, met deze
gedachte kruip ik onder het muskiettennet.