Leraar in Saria: grote klasse(n)

Woensdag 10/12
Na het ontbijt brengen we een bezoek aan het dispensaire van Saria. De situatie is ongeveer gelijkaardig aan Villy. De driewieler die als ambulance moet dienen is ook hier in panne.
De verpleger die op het eind van de rondleiding een sigaretje opsteekt geeft af en toe een kwinkslag, wellicht een manier om deze situatie te kunnen verdragen.
Daarna nog een bezoek aan een school in Saria. Er is een slang gevonden op de school en die hangt nu (gelukkig) morsdood in een boom.
Hier kan 's middags nog niet gegeten worden en het aantal leerlingen bereikt recordhoogtes (tot 116 !). Leraars vinden voor dit gebied is geen sinecure legt de directeur uit. Voor het transport van en naar de school moeten ze zelf instaan, de meesten die hier lesgeven blijven dan ook wonen in het dorp. De school heeft ook een groententuin. Onderweg naar een ander school (het CEG) passeren we een theatervoorstelling van de Association Burkinabé des acteurs de théâtre. Het is een theatergezelschap die van dorp naar dorp voorstellingen opvoert om mensen te sensibiliseren over onderwerpen zoals water, democratie,enz... . Alles gebeurt in het mooré en het gaat er bij momenten grappig aan toe. Moïse vertaalt wat zodat ik ook wat mee ben met het verhaal. In het CEG (collèges d'enseignement général) is de persoon die een lijst heeft van de weeskinderen afwezig. Moïse gaat de lijst halen in de auberge terwijl ik wat praat met de lerares wiskunde /fysica. Ouders sturen liever een jongen naar school dan een meisje omdat de zonen (zeker de oudste) verondersteld wordt om de familie later te onderhouden.
Uithuwelijken komt hier nog voor maar het vermindert wel.
De weeskinderen verzamelen in één klaslokaal en Moïse vraagt terug met welke problemen ze worden geconfronteerd. In tegenstelling met Villy zijn deze weeskinderen spraakzamer en minder verlegen. Vooral de jongens nemen geen blad voor de mond en het is Moumoumi Tientore die het haantje de voorste is. Al gauw hebben we een hele lijst met problemen: schoolgeld dat niet kan betaald worden, gebrek aan schoolboeken, afstand van huis tot school, geen eten tijdens de middag, geen licht thuis om 's avonds te studereren, ziekte en één jongen geeft aan het psychologisch moeilijk te hebben door het verlies van zijn ouders. Moïse komt met het idee op de proppen om een verantwoordelijke van de weeskinderen te kiezen, één in Villy en één Saria. De voorwaarde is wel dat de verantwoordelijk een GSM heeft die steeds opgeladen is. Een GSM kan gratis opgeladen worden bij INERA, op de markt kost dit 100 CFA. Moumoumi lijkt een geschikte kandidaat voor Saria maar Moïse zegt dat ze hierover eerst onderling moeten overleggen.
's Namiddags gaan we naar de markt in het nabijgelegen dorp Nandiala. Een bakker is broodjes aan het bakken en nadat ik een fotootje heb genomen krijgen we zomaar drie broodjes gratis aangeboden. Ik proef van een drankje op basis van gierst en suiker dat vele kinderen 's morgens drinken. Het is een lekker zoet drankje. Verder is het een middagje handjesschudden (ik kan er echt geen getal op plakken), allerlei onbekende voedingswaren ontdekken en natuurlijk dolo drinken. Bij de ontmoeting wordt er meerdere keren de hand geschud van dezelfde persoon terwijl gevraagd wordt hoe het gaat met de verschillende familieleden. Opvallend is dat het steeds goed gaat met iedereen... . Ik ken al een paar woorden mooré maar als ze mij verder beginnen uit te vragen moet ik de hulp van Moïse inroepen. Als we op het einde door een zekere Herman worden uitgenodigd om een laatste kommetje te nuttigen heeft Moïse geen zin meer. Maar een uitnodiging tot dolo-drinken slaat men nooit af en we slurpen dus met tegenzin een laatste slokje dolo met Herman.