Afscheidsceremonie

Vrijdag 12/12
Na het ontbijt toont Moïse mij een plaats op het terrein van INERA waar vroeger films in openlucht werden getoond. Dit was heel populair, mensen kwamen soms tot 2u voor de voorstelling om een goed plekje te hebben. Vooraleer we een nonkel van Moïse gaan bedanken voor de kip die hij heeft geschonken passeren we een erf waar dolo wordt gebrouwen. In een 1e fase wordt de gierst met water gemengd, daarna wordt dit gedurende een hele tijd gekookt in grote gietijzeren potten. De milde dolo moet minder lang koken dan de straffe dolo. De derde stap is het scheiden van de gierst en het water en het toevoegen van de gist. Hetgeen overblijft na scheiding is diervoeder. De nonkel die we bezoeken heeft lange tijd in Ivoorkust gewerkt voor een firma geleid door een Belg. Voor het werk heeft hij Italië bezocht. Heel veel Burkinabé werken of hebben gewerkt in Ivoorkust. Van 1895 tot 1958 maakten Burkina Faso en Ivoorkust deel uit van Frans-West-Afrika, een federatie van acht Franse koloniën. Ook de politieke situatie komt ter sprake. Sommigen wilden van de onduidelijke situatie na de afzetting van Blaise Compaoré profiteren om een conflict te starten maar gelukkig is dit niet zover gekomen.
Het nieuws dat er een sterfgeval is in het dorp van een vrij jonge man zet een domper op mijn afscheidsceremonie. Moïse heeft een muziekgroep uitgenodigd en die kunnen hierdoor geen muziek spelen. Het jeugdhuis loopt aardig vol voor de ceremonie. Moïse is wat zenuwachtig en wijst mij op een paar dingen die ik mag en niet mag zeggen. Hij heeft een hele tekst uitgeschreven, ik ga improviseren! Na de speech van de chef du village, vertegenwoordiger van de gemeente, vertegenwoordigster van de ouders en jeugdverantwoordelijke is het aan mij. Ik vertel over de ontmoeting met Moïse in 2011, onze talrijke mails en over de voorbije week. De verpleger van het dispensaire van Saria vertaalt alles netjes naar het mooré. Op het einde krijg ik zowaar een cadeau in mijn handen gestopt, dit had ik écht niet verwacht. Het weegt bijna niets en ben razend benieuwd wat erin zit. Na de fotoshoot gaan we de familie van de overledene condoleren. Er is heel wat volk rond het erf en het wordt zeer op prijs gesteld dat we aan hen hebben gedacht. Op het erf van Moïse beginnen de muzikanten toch muziek te spelen. Het duurt niet lang vooraleer vrouwen beginnen te dansen. Lang duurt het optreden niet, mocht er geen overledene zijn in het dorp zou het feest tot in de vroege uurtjes geduurd hebben zegt Moïse. Ik en Moïse krijgen ook nog een grote zak arachidenootjes...ik begin mij af te vragen of er voldoende plaats is in mijn rugzak.